اولین سؤالی که باید به آن پرداخته شود، نوع جوامعی است که ما سعی در تشویق آن داریم. دو ویژگی کلی وجود دارد که من برای آنها طراحی می کنم: مشارکت و توانایی خود سازماندهی. مشارکت یکی از اصول اساسی طراحی چتروم مثل تهرانچترم است. این پلتفرم تلاش میکند فرهنگ ریمیکس مشارکتی را با محتوای شگفت‌انگیزی که پخش‌کننده‌های زنده هر روز ایجاد میکنند ترکیب کند. هنری جنکینز خاطرنشان میکند که «فرهنگ مشارکتی با جذب فرهنگ و واکنش به انفجار فناوری‌های رسانه‌ای جدید که این امکان را برای مصرف‌کنندگان عادی فراهم میکند تا محتوای رسانه‌ها را به روش‌های قدرتمند جدید بایگانی، حاشیه‌نویسی، مناسب‌سازی و بازچرخانی مجدد کنند، در حال ظهور است» (جنکینز و همکاران. 2006، 8). امیدوارم DeepStream یکی از آن فناوری‌های رسانه‌ای باشد که مردم را قادر می‌سازد با افزودن مطالب متنی مرتبط، جریان‌های زنده را «حاشیه‌نویسی» کنند و سپس نسخه ریمیکس آنها را بازگردانی کنند.
«اگر DeepStream برای مدیریت محتوا در مورد مسائل سیاسی یا عدالت اجتماعی استفاده می‌شد، در حالت ایده‌آل به جامعه متصدیان و بینندگان اجازه می‌داد تا خود را سازماندهی کنند.»
جنکینز همچنین بیان میکند که «تعداد رو به رشدی از دانش‌آموزان مزایای بالقوه این اشکال فرهنگ مشارکتی، از جمله فرصت‌هایی برای یادگیری همتا به همتا، تغییر نگرش نسبت به مالکیت معنوی، تنوع بیان فرهنگی، توسعه مهارت‌های ارزشمند را نشان می‌دهد. محل کار مدرن، و مفهومی قدرتمندتر از شهروندی» (همان، 3). این مفهوم توانمند از شهروند به مدلی از شهروندی مشارکتی متصل می شود که در آن شهروند خوب کسی است که فعالانه در امور مدنی و زندگی اجتماعی شرکت می کند، در تلاش های جمعی و مبتنی بر جامعه شرکت می کند، برنامه ریزی می کند و در تلاش های سازماندهی شده جامعه مشارکت می کند، و روابط را توسعه می دهد. درک مشترک، اعتماد، و تعهدات جمعی (وستهایمر و کان 2004). به طور خلاصه، بخش مهمی از سیاست DeepStream این ایده است که کاربران می توانند با مدیریت پخش زنده به عنوان راهی برای درگیر شدن با موضوعاتی که برای آنها مهم است مشارکت کنند.
دومین کیفیت جامعه که من پیشنهاد می کنم مهم است، توانایی خودسازماندهی است. اگر از DeepStream برای مدیریت محتوا در مورد مسائل سیاسی یا عدالت اجتماعی استفاده می شد، در حالت ایده آل به جامعه متصدیان و بینندگان اجازه می داد تا خود را سازماندهی کنند. مارشال گانز و کیت هیلتون سازمان دهندگان را افرادی توصیف می کنند که "رهبران را شناسایی، استخدام و توسعه می دهند" (گانز و هیلتون 2010، 1). چگونه DeepStream می تواند پنج شیوه سازماندهی که گانز و هیلتون شناسایی می کنند را فعال کند؟ اولین کار ساخت یک روایت عمومی است (همان). دقیقاً فقدان روایت در پلتفرم‌های پخش زنده فعلی است که DeepStream سعی دارد به آن بپردازد. یک متصدی ماهر میتواند محتوای بسیار خاصی را با استفاده از رابط DeepStream انتخاب کند تا روایتی واضح درباره رویدادی که در حال پخش است، منتقل کند، که ممکن است روایت‌های غالب را به چالش بکشد. دومین رویه برقراری روابط است (همان). کجا و چگونه این روابط در DeepStream شکل می گیرد؟ اتاق گفتگو یک نامزد بسیار محتمل است و در زیر به مزایای نسبی استفاده از چت یا توییتر برای این منظور می پردازم. تمرین سوم ایجاد و توانمندسازی تیم هاست. من به این مرحله در بخش توصیه‌ها می‌پردازم، جایی که ایده‌ای را پیشنهاد می‌کنم که از پویایی اتاق گفتگو برای کمک به ایجاد تیم استفاده میکند. روش چهارم و پنجم در مدل گانز و هیلتون، شکل دادن به استراتژی و اقدام است. اینجا جایی است که DeepStream در حال حاضر خراب می شود. من هنوز ایده‌های طراحی که جوامع را تشویق به حرکت از مشارکت به برنامه‌ریزی استراتژیک و اقدام کند، ترکیب نکرده‌ام. این امکان وجود دارد که برخی از جوامع ممکن است راه هایی را برای حل این موضوع ابداع کنند. اگر یک جامعه قوی بخواهد تا آنجا که ممکن است افراد زیادی را برای یک اقدام استراتژیک جمع کند، میتواند از طریق رابط DeepStream یک کارت زمینه ایجاد کند که شامل یک فراخوان برای اقدام، تبلیغات مکان و زمان انجام عمل و تشویق افراد به پیوستن است. .
